Ölüm bize hiç uğramayacak gibidir.
Hep öyle yaşarız.
Her gün bir yerlede birileri ölür.
Suriye de babalar ölür.
Çocuklar ölür Filistin de.
Musul da Kerkük’te evlatlar ölür.
Doğu Türkistan da ölmekten beter olur karındaşlarımmış.
Mısırın evlatları yeter! Der; ölürler her gün.
Ama ölüm sanki bize hiç uğramayacak gibidir.
Taa ki; çok sevdiğimiz gönül verdiğimiz bir güzel alıp başını gidene kadar bu dünyadan.
Telefonum çaldı.
Bir söz, bir haber tak gitti.
Kim gitti?
Sana ölümü sevdiren adam gitti cancağızım.
Onların mayası hak ve hakikat ile yoğrulmuştu.
Onları anlayan birilerinin olmasını hep istemişlerdi.
Ama olmadı/anlayamamışlardı.
Yoruldular ve gittiler.
Dudaklarda şarkılar yarım kaldı.
Yorulmuşlardı lakin; küs değillerdi.
Mevla'nın hoşnutluğuna ermek için tüm hoş gelen şeyleri ellerinin tersiyle itmişlerdi.
Geri de bir kefen parası bile bırakmadan gitmek/gidebilmek.
Onların dünyasında alacak verecek davası bundan ibaret.
Kefen parası nedir ki?
Kefen parası ne değildir ki?
Dünya ile girdikleri ilişkinin meblağı bir kefen parası.
İşte bu kadar ŞAHİD OL EY ADİL!
Ufak bir mescitleri vardı.
Büyük işler başardıkları alt katın da bide bir çay ocağı bulunsun bir mescit.
Nöbetini bitirenleri uğurladık tek tek kim varsa; bir bayram sabahı verdikleri pozlar ile.
Ramazan hocam, Said Çekmegil, Hasan Begeç, Nedim Dayı, Bozo Dayı bide en küçükleri olan mustafa
Sürmeli (şehit) ve de niceleri.
Kimseyi kırmamışlar, incitmemişler, üzmemişler.
Ellerin de ne varsa bölmüşler.
Onları karşılıklı tahtlar üzerinde otururlarken hayal edip bu güzel topluluğa katılmak için gıptayla gün sayıyorum.
Hani bir tabela asmışım ya yazımın üstüne "Eğer yolu Cennet’e düşen olursa" diye; cennette kuytu bir köşe de mescit görürseniz alt katında bir çay ocağı olan sakın şaşırmayın.
Ramazan Hoca’nın mescididir orası.
Çalın kapısını.
Bölüşürler sizinle ellerinde ne varsa.
