Aynalar bakmayın yüzüme dik dik,
İşte yakalandık, kelepçelendik.
Çıktınız umulmaz anda karşıma,
Başımın tokmağı indi başıma...
Aynalar yalan söylemez.
Bizim kim olduğumuzu en güzel bir şekilde bize söylerler.
Kalplerimizdeki lekeyi fark etmenin sadıklarla beraber olmaktan başka yolu yok.
Günahı bilmek için aynaya gerek yok, zaten insan günah işlediğini bilir diyebilirsiniz. Bedenin günahları için evet ama kalbin günahları için hayır!
Bedenle işlenen günahtan nasibimiz varsa tövbe etmek kolaydır neye tövbe edeceğimizi biliyoruz. Çünkü Peki kibir, ucub, riya, Haset öyle mi ya?
Varlığını fark edemediğimiz günaha nasıl tövbe edeceğiz.
O günahları bize en iyi gösterecek olan saf bir aynadır.
Kendi kalbi insana en yakın olandır değil mi?
Bizim günahlardan lekelerle kirletip, aynadan çok, bir leke gibi taşıdığımız kalbi, sadıklar amel-i salihle, zikirle, tefekkürle tasfiye edip saf bir ayna haline getiriyorlar. Bizim aynamız da, biz kendimizi dahi seyredemez, onların kalbleri, kendisiyle beraber olanlara kendi hallerinden haber veriyor.
Günah lekesinden simsiyah olmuş sözüm ona aynada kendisini seyreden; ' Ben iyilerdenim, güzelim, benim kalbim temiz' diyorken, bir sadığın gönül aynasında kendi kalbini görüveren 'eyvah' diyor.!
Uzaktan seyrettiğimiz bir aynada sadece ceketimizi düzetebilirsiniz. Bir kaç adım daha yaklaşırsanız saçlarınızı... Gözünüze okan en yakın olan çapağı görmek istiyorsanız aynanın dibine kadar yaklaşmalısınız. Acı değil mi? Kapatıversen, kainatı seyrettiğin göz, açıkken kendisine en yakın olanı görmekten aciz.
Kalplerimizdeki lekeyi fark etmenin sadıklarla beraber olmaktan başka yolu yok. Beraber olmak yetmez. Yakın olmak, gönüllerine girecek kadar yakın olmak lazım sadıklara. Oda yetmez gönüllerinde kalacak kadar yakınlık... Yakınlık iki şey arasında olur, buna da razı değilim. Bir olmak gerek Sadıklarla. Yaklaştıkça artık leke değil, yalnız bir ayna gözükecek kadar bir olmak...
Selâm ve dua ile...
