Analar Günü..

28 Ekim 1997 Rahmetli anamı kaybettiğim gün..
Yedi yıl yatağa mahkum bir hastalık süreci yaşadı..
Gece saat 24.00 sıraları.
Oğlum bir bardak su ver..
Tamam ana..
Saat 01.30 oğlum az daha su ver bu gün neyse yüreğim yanıyor.
Vereyim ana..
Saat: 02.30 oğlum  yattın mı..
Yok ana..
O zaman bi bardak daha su ver..
Oğlum gece yarısını geçmiş hadi sende yat..
Hakkını da helal et..
Ana sen hakkını helal et biz ne yaptık..
Uykuya dalmışım sabaha karşı ezan okunmak üzere birden yataktan fırladım anamdan ses çıkmıyor dedim.
Baktım emanetini teslim etmiş..
İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Dönüşümüz Rabbimizedir.
Ölümüne belki saatten az bir zaman ve evladının uykusuz kalmaması için temennide bulunan ve helallik dileyen anam.
Rabbim iman ehli analarımıza rahmet eylesin.
Bir güne sığar mıydı analar günü..
Doğumunuzdan nefes aldığı sürece eli üzerimizde olan analarımız.
Yüzdeki o kırışık çizgiler ne çileler sonunda olmuştu.
Ellerdeki nasırlar, eve gelene kadar gözler yolda. Uykusuz geçen geceler.
Gurbetteyseniz her kapı tıkırdadığın da, her telefon çalışında umutla bekleyiştir.
Anneler günü denilince zulüm altında inleyen beldelerde anneleri düşünürüm.
Filistin'de, Gazze'de, Keşmir'de, Arakan'da, Doğu Türkistan'da ve daha nice zulüm altında kalan beldeler.
İmtihanın ve anne olmanın en zor kısmını acıyla yaşayan anneler.
Buralarda anne olmak öyle kolay değil.
Anne karnındaki bebelerini Rablerine adayan anneler.
Bombalar altında şehit olmadıkları gün açlık ve susuzlukla mücadele eden anneler.
O daha çok küçük ona kıymazlar deme lüksleri olmayan anneler.
Kokusuna doymadan isimleri dahi konulmadan toprağa konulan bebeler.
Sabır ve teslimiyetin abidesi olan anneler.
Cepheye yiğit neferler hazırlayan anneler. 
Üç evladım şehit oldu dördüncüsü bana kalsın demeyen anneler.
Enkazlar altında evladını arayan anneler.
Şehit olan evladını koluna yazdığı yazıdan tanıyan anneler.
Her bomba atılışında bedenini evladına siper eden anneler.
Anneler günü denilince zulüm altında evlat yetiştiren anneler aklıma gelir.