Yankı

Bir boşluk ki büyür içimde taşar sokaklara,
Yıldızlara tutunur düşlerim,
Sessizce uzaklaşırım bu diyardan,
Onulmaz yaralara merhem arar gönlüm,
Derman ki derdi içinde gizler,
Gölgeler uzar ikindiye doğru,
Günler kısaldıkça geceler uzar,
Ömür telinin saçları ağarır tek tek,
Perdeler isyana çekilir,
Koyu kadife gecenin koynunda dirilir sabahlar,
Bir avuç duanın içinde olmaktır yaşamak,
Güneş olup da ısıtmak gülüşleri,
Yağmur olup da söndürmek yangınları,
Herkes payına düşeni yaşar ey can!
Maziden ölümler yankılanır,
Mezarlıklar ki hep gerçeği hatırlatır,
Bir avuç topraksın ey insan,
Unutmak da nisyansın,
Sen ki yanılansın baharın gülüşüne,
Sen ki güzde yaprak dökensin,
Bir güler bir ağlarsın,
Hatırlatır ki mukaddes kitap;
Unutur ve yanılırsın da,
Kışı, ayazı, baharı, yazı…
Şükrü, sabrı, niyazı…
Engin dağların yüklenmediği yüklenirsin,
Sonsuzluk iklimde mevsimisin,
Aynası kırık bir mecnunsun,
Ve belki de Leylasın,
Arar durursun bendini,
Dalarsın ummanlara,
Bitmeden yolculuk bu tenha sokaklarda,
Ayağına takılan taşı da sev,
Omuzuna tutunan kuşu da,
Ve bil ki her şeyi hakkıyla bilen var,
Sana şah damarından daha yakın olan,
Çıkar da yansın hırsların alev alev,
Bırak da küllerinde büyüsün sevdanın asil çiçeği,
Damarında akan kanına karışsın imanın gücü,
Secdelerin izi biriksin alnında,
Eğildikçe ruküya yükselsin ruhun,
Semaya açılsın ellerin,
Kanadını maviliğe çırpan kuşlar selamsın dualarını,
Dolsun boşlukların da açsın gönül bahçende çiçekler,
Dağılsın imanın eşsiz kokusu,
Boğazında düğümlenen dünya çözülsün,
Dökülsün dizelere kederin, hüznün ve neşen,
D/okunsun gönüllere şifa olsun…