Bu yazıyı kadınlarınıza okutun!

Memlekette altına dinamit döşenmiş bir kurum var.
O da hiç şüphesiz aile kurumu.
Aileler ve nesiller her taraftan kuşatma altında.
Küresel çeteler ile ifsad projeleri devrede.
Bu anlamda çok hoşuma giden bir yazı ile karşılaştım.
Ticaret hayatında bir yandan da mobilya ile uğraşıyorum.
Haliyle işimiz genelde kadınlarla ve evlenmek üzere olan çiftlerle.
Çeyiz dizmeye gelenler bize uğruyorlar elbette.
Sırf dolabın renginden dolayı ayrılan çiftlere dahi tanık olduk.
Günlerce eşyanın kavgasını yapanlara...
Bir sülaleyi bu saçma kargaşaya ortak edenlere rastladım.
Dolayısı ile bu tarz yazıları arada yazmak, evvela kendi nefsimize nasihatte bulunmak gerekiyor.
Okumuş olanların affına sığınarak alıntıladım...
"Eskiden kocam vardı, eşyam yoktu.
Şimdi eşyam var ama eski kocam yok!
Evlenmeye karar verdik.
Anlaştık...
Eşya, düğün masrafı, düğün salonu, şaşalı bir düğün falan olmasın dedik.
Üç odalı bir eve girdik. 
Sadece temel ihtiyaçları aldık...
Buzdolabı, ütü, ocak, halı, perde vb. 
Mobilya yoktu...
Bir iki tane sandalye almıştık. 
Yatak odası, oturma odası, yemek odası,
misafir salon takımı, gümüşlük gibi mobilya almamıştık.
Kocam işten çıkınca direk eve geliyordu. 
Kazancımız yetiyordu.
Az bir masraf ile düğün yaptığımız için 
borcumuz yok gibiydi.
Beş altı ay böyle geçti. 
Ama evimize hayırlı olsuna, ziyarete, yemeğe gelen herkes bizi küçük görmeye başladı.
Mobilyasız olmaz dediler. 
Yerde yemek istemeyen oldu.
Dizim ağrıyor deyip bir daha gelmeyen oldu.
Her gelen alın alın diyordu. 
Alın demeleri kolaydı.
Ama neyle alacaktık?
Eşim de bunları duyuyor ve görüyordu.
Ama kazancımız yetmez diye yanaşmıyordu.
Sonra ne olduysa ben dayanamadım artık.
Ona illa mobilya takımı aldırdım. 
O da borca girdi.
Artık eve iki saat geç geliyordu. 
Mesaiye kalıyordu.
Olsun sabrettik. 
Beş altı ay sonra borcumuz bitti. 
Mobilya güzeldi.
Hayırlı olsun diyorlardı. 
Eh bizim de hoşumuza gitti...
Bir kaç ay sonra bu sefer de mutfak masası istedim.
Kocam onu da aldı. 
Yani aldırdım...
Kocam daha da geç kalmaya başladı.
Zira iki saat fazladan kalmaya alışmıştı.
Bunun da borcu bitti.
 İlk yemeklerimizi yedik.
Yatak odası almaya karar verdik. 
Herkes şöyle olsun, böyle olsun derken pahalı bir yatak odası takımı aldık.
Kocam artık eskisinden üç dört saat daha geç gelmeye başladı. 
Bunun borcu bir yıldan fazla sürdü...
Artık kocam eskisi gibi eve gelmiyordu. 
Çok çalışmaya alışmış, ona göre de iş yoğunluğu olmuştu. 
Ben ise çok ileride fark edecektim ki, mobilyaya aşık olmaya başlamıştım.
Evin diğer tüm eksiklerini aldırttım. 
Tabi üç dört yıl geçmiş, artık ilk zamanlarda aldığımız eşyalar eskimeye başladı. Bu sefer evimize gelenler, bunu hala kullanıyor musun, 
hala aynı koltuk mu? 
Gibi sözler söylüyorlardı...
Evde yürüyecek yer yoktu. 
Çocuğumuz mobilyalardan evin içinde yürüyemez olmuştu. Sonra evin dar olabileceğini düşündük. 
Bu sefer daha geniş bir eve kiraya çıktık. 
Kira artmıştı. 
Ama olsun, eşyalarımız sığıyordu...
Ev ararken kendimize değil, eşyalarımıza ev arıyorduk..
Aradığımız, daha doğrusu eşyalarımızın aradığı evi bulmuştuk. 
Fakat perde uymuyor, halılar küçük kalıyordu. 
Bu sefer sıra bunlara geldi...
Kısaca aldık da aldık. 
Tabi, yeni bir şey olsun, aldığımız mobilya tanıdıklarımızda olmasın diye çok arıyorduk. 
Zaman israfı, para israfı cabası...
Bitti mi? 
Yok! 
Araba serüveni başladı...
Yıllarca yemedik arabaya yedirdik. 
İçmedik arabaya içirdik.
Sonra mahalle baskısı ve başka nedenlerden dolayı ev almaya karar verdik. 
İşte bundan sonra evimizde ne tat ne de huzur kaldı...
On yıllarca sürecek bir borca imza attıktan sonra kocam gece yarısı eve gelmeye başladı. 
İlk zamanlar onu bekliyordum. 
Sonra dayanamayıp yatmaya başladım. 
Ancak sabah olunca onun geldiğini fark ediyordum.
Kendi evimize geçtik. Ama tadımız, aşkımız, sevgimiz kalmamıştı. Robot gibi bir hayatımız vardı.
Aylarca hafta sonları dahil kocamı evde görmedim. 
Hep çalıştı, çalıştı, çalıştı...
Hafta sonlarımız da elimizden gitti. 
Ama fark edememiştim. 
Kocam eskisi gibi benimle ilgilenmiyor zannediyordum. 
Ama bilmiyordum ki, aslında benimle ilgilenecek zamanı kalmamıştı. 
Tüm zamanını benim mobilyalarım, halılarım, arabam, perdem, evim ve bitmek bilmeyen 
hırsıma harcamıştı. 
Benimle değil, isteklerimle ilgileniyordu.
Uzun hikaye... 
Ne mi oldu sonra? 
Kocam artık evi umursamaz oldu. 
İş yerinde kalmalar falan...
Şüphelenmeye başladım. 
Aldatıyor mu diye düşündüm.
Eve geldiğinde elbiselerini karıştırıyor, kadın saçı arıyordum. 
Telefonunu alıp kurcalıyordum. 
Ama bir şey bulamadım. 
Üzerine gittim. Zorladım. 
Sonunda ağladı. 
İşten uzun zamandır çıkarıldığını, taksitleri ödemek için günlük, geçici işlerde çalıştığını, evin taksitlerini ödeyemediğini söyledi. 
Bir kaç defa intihar etmeye teşebbüs ettiğini ama ailesinin sefil olmaması için bundan vazgeçtiğini söyledi. 
Beraber ağladık. Ağlamakla borç ödenmiyordu. 
İcra mektubu geldi. Taksitleri epey geciktirdik. 
Banka evi icra yoluyla aldı. Bizi çıkarttı.
Eşyalarımızın bir kısmını sattık. Diğer borcu arabayı satarak ödedik...
Sonra üç odalı evimize geri döndük. 
Yıllarca yaşadığımız onca sıkıntıdan sonra eski evimize geri döndük. 
Dersimizi aldık.
Aman ha size gelip de akıl verip para vermeyenlere aldanmayın...
Onu al, bunu al diyen çok olacak.
Ama bir kuruş para vermezler...
Kazancınıza göre evde, kazancınıza göre arabada 
ve kazancınıza göre eşyada gözünüz olsun."