TÜM YAZILARI SON GÜNCELLEME: 14 Nisan 2019 19:31
“…O, egemenliğine hiç kimseyi ortak etmez!” (Kehf, 26)
Tuğyan kelime anlamı olarak; sınır tanımayacak ölçüde isyan ve günahta ileri giderek haddi aşmak, istikametten sapma halidir.
Kuran'da; bozgunculuk yaparak kendini üstün görmek, gücüne güvenmek, şımarıp böbürlenmek, çalım atıp gösteriş yapmak anlamlarında geçer.
Adaletten nasibi olmamak, hak hukuk tanımamak, kibirli bir inatçı zorba olarak zulmetmek, Allah'a ortak koşmak; kısaca Rabbe alternatif hüküm üretmek, batıl ile hüküm vermek, yalancılık ve isyan etmektir. Kuran Firavun'un, Nuh kavminin, Semudun ve daha başka üzerlerine Allah'ın gazabının hak olduğu kavimlerin durumlarını tuğyan kelimesiyle açıklar.
Bunlar, yaşadıkları asırlarda kendilerini yeryüzünün en büyük gücü görüp müstağnileşmiş, tuğyana dalmışlardı.
Semud kavmi bağlarda, bahçelerde, çeşme başlarında ve hurmalıklar arasında zevk ve safa içinde yaşayıp Allah'ın ayetlerinden yüz çevirip şirk koştukları yetmiyormuş gibi bir de mucize deveyi boğazlamakla tuğyan etmişlerdi.
Ad kavmi, ebedî hayat umuduyla köşkler dikip boş şeylerle uğraşırken yeryüzünde fesat çıkarıp, Hud'un çağrısına uymayarak Allah'a şirk koşmaya devam etmekle tuğyan içine batmışlardı.
Aynı şekilde Firavun da Musa'nın çağrısına sağır kesilip Allah'a şirk koşuyor ve kendini Rab ilan ediyordu. Nuh'un kavmi de kendilerini üstün görerek müminleri ayak takımı olarak değerlendirmiş; Nuh'tan bir an önce kaçınmaya çağırdığı azabı getirmesini isteyerek onun tevhid çağrısına kulaklarını tıkayıp kibirli kibirli ayak direyerek fesadı yaymıştı. (Fecr, 11-12) İlginçtir, Nuh devrindeki zalimleri Kuran, zulme sapan, tuğyan edip azan bir kavim olarak anar ve onların suların tuğyanı ile boğulmasını anlatır. İnsanın tuğyanını tabiatın tuğyanı ile cezalandırmak ta bir sünnetullahtır ve Semud kavmi için de benzeri söz konusudur: “Semud kavmine gelince, onlar tağıye (tuğyan eden, azan) bir topluluk oldukları için tağıye ile (yani azıp kuduran bir tabiat kuvvetiyle) mahvedildiler.“ Hakka, 5
Ve Allah, insanları sadece kendine kul olma, ibadet etme hususunda uyarır: “Andolsun ki, Biz her kavme; 'Allah'a ibadet edin, tağuta kulluktan kaçının' diye bir peygamber gönderdik.“ Nahl, 36
İnkârcıları da: “tuğyanları içinde oynayıp oyalanan gafiller“ olarak tanıtır. (Enam, 110; Araf, 186)
***
Kur'an bizden tuğyan edenlerin iyiliklerini örtmemizi, onların yardım ve iyiliklerini görmezden gelip yok saymamızı, inkâr etmemizi ister. Kâfirlerin bazı olumlu taraflarını ifade ederken; hiçbir ayette tağut kategorisine giren İblisin, şeytanın, Firavun, Nemrud, Ebu Cehil gibi tağutların olumlu taraflarından bahsetmez. Onların iyi taraflarını örter, yok sayar.
Tuğyan edenlerin iyi bir hasletini övmek, dile getirmek ölümcül bir hastalığa yakalanmış can çekişen bir adamın elindeki bir siğille uğraşmak veya yakalanan seri bir katilin cinayetlerini görmezden gelip fakirlere yaptığı bir yardımı öne çıkarmak gibi bir şeydir. O yüzden onların yaptıkları iyilikleri inkâr etmek, yok saymak, görmezden gelmek iman esaslarındandır.
Bu nedenledir ki elçilerden hiçbiri, kendi dönemlerindeki tuğyan edenleri/tağutları en küçük çapta dahi olumlu bir özellikleriyle zikretmemiş, onlarla mücadele etmiş; sadece tavır almakla yetinmemiş, kavimlerine de onlara kulluktan kaçınmaları gerektiğini ısrarla hatırlatmışlardır:
“Andolsun ki, Biz her kavme; 'Allah'a ibadet edin, tağuttan (tağuta kulluktan) kaçının' diye (tebliğat yapması için) bir peygamber gönderdik...“ Nahl 36
Günümüz toplumlarında Müslümanlar 1500 yıl öncesinin büyük putları olan Lat, Menat Uzza'yı lanetlerken; hayatlarının her alanında yer alan modern putlara, farkında olmadan ibadet edip duruyor. Bu, Kabe'deki tüm eski putları kırıp yerine daha yeni ve farklı şekillerde modern putlar getirmiş olmak gibi bir şey.
Yani şeytanı taşlayıp lanetlediklerini zannederken; hayatın her anını tağutlara kulluk yaparak geçirmek gibi…
Ve maalesef artık Allah Resulünün Mekke'de vermiş olduğu mücadele kimse için bir örneklik tekil etmiyor…
Selam ve dua ile…